Van tekst naar textiel

 Voor De Uitdaging is dit keer het thema: Van tekst naar textiel, 40 cm breed, 60 cm hoog. De inspiratie moet een tekst of een gedicht zijn, het is een vervolg op een thema van het Quiltersgilde. 

Ik had wel een paar gedichten in gedachten, (ik ben niet zo'n gedichten-lezer) zoals Le Dormeur du Val van Arthur Rimbaud , of BOEM Paukeslag van Paul van Ostaijen, of De spin Sebastiaan van Annie M.G. Schmidt, maar op een sombere regenachtige dag heb ik gekozen voor Regen, regen, kom je weer. 

Mijn vader vertelde vroeger heel vaak versjes, en dit is er één die hij zó vaak opzegde dat het nog steeds in mijn hoofd zit. 

Regen, regen kom je weer
Straal je weer met stromen neer
Doe je weer de goten zwellen
Tover je weer regenbellen
Kletter je weer op de straten
Kun je dat nu heus niet laten?
Denk je dat we alle dagen
steeds maar weer om regen vragen
Regen, regen hoor eens aan,
stuur de zon, jij kunt wel gaan.

Met al die regen van oktober vorig jaar tot in mei dit jaar was mijn gemoedstoestand behoorlijk somber, dus een regenbuiquilt past er perfect bij. 

Ik heb wat regenbui plaatjes opgezocht via pinterest om te kijken hoe wolken, buien en plassen er uit zien.

De wolken en plassen geknipt en vastgenaaid. Ik heb nog een kleiner exemplaar als oefenwerkje gemaakt, maar niet afgemaakt. Hij ligt inmiddels ergens in de berg met onaffers. Maar hier heb ik er een foto van met het schilderwerk.

Het schilderwerk is met acrylverf gemaakt, goede donderwolken.

Met wat verdunde batikverf heb ik de winderige regenslag geaccentueerd en daarna in dezelfde richting de lijnen gestikt tot er een hoop in de plassen terecht kwamen. 

Het versje heb ik met de printer op een lapje blauw geprint, in reepjes geknipt en met vliesofix tussen de regenstralen gestreken. 

Wat zilvervlokken in de wolken gelijmd, wat opspattend organza in de plassen en de boel afgewerkt.

Pfff, wat was ik hier ontevreden over. Ik vond er nou echt niks aan, maar het weerspiegelde zeker mijn gemoedstoestand. Na een (opbouwend) kritische blik van Teuny heb ik er toch maar wat meer schwung aan gegeven. 

Opnieuw wolken geknipt, op dik plakvlieseline, doorgestikt, vliesofix erachter en op de quilt vastgestreken. De plassen aan de onderkant iets ingekort. 

En verder ben ik weer opnieuw gaan schilderen, iets meer wit, iets meer zilvervlokken.

Dit is het uiteindelijk geworden. Ik heb bedacht dat ik er misschien nog een ga maken. Een vrolijkere. Na een paar maanden zon is mijn zwaarmoedigheid verdwenen als sneeuw door de zon.