Afgelopen maandag was het een vreselijke druilerige dag. Kleinzoon was aan het logeren en zat Brammetje Baas en Dolfje Weerwolfje te kijken, want in de regen is het niet leuk buiten fietsen.
Achter de bank hebben we een kleine vitrinekast. Ooit eens gekregen voor moederdag, van de kinderen. Ik kon dus de film kijken en tegelijkertijd het kastje eens schoonmaken. Er staat van alles en nog wat in, maar deze dingen vind ik toch wel erg leuk. Als eerste een kop en schotel die ooit van mijn opoe was geweest. Waarschijnlijk nooit uit gedronken...
En dan mijn eigen 'zoedinaal'-kopje. Bij het avond journaal werd vroeger koffie gedronken en ik kreeg dan warme melk in dit kleine kopje.
En als laatste een kop en schotel van tante Hendrien. Dit verhaal is wat langer. Tante Hendrien was de buurvrouw van mijn ouders. Daar ging ik op 13-14-15-jarige leeftijd iedere week een middagje thee drinken en breien, restjes opmaken in een hele lange kleurrijke sjaal (begin jaren 70). Tante Hendrien was toen al tegen de 90. En altijd had ze vele verhalen over vroeger. Dit kopje had ze gekregen toen ze 5 jaar was, maar ze mocht er niet uit drinken vanwege het goud. Bovendien is het een heel fijn, dun kopje. Eigenlijk verbazingwekkend dat het nog bestaat. Er is wel een pootje gelijmd. Jammer.
Tijdens die middagen zat ik altijd in hetzelfde stoeltje, destijds bekleed met bruin fluweel, later aangepast aan de kleur van mijn gordijnen. Het is zo laag, dat zelfs ik met mijn korte beentjes met mijn knieën omhoog zit.
Wat leuk een paar kopjes en zoveel herinneringen daar weet ik ook van als ik de kast open doe
BeantwoordenVerwijderen